Z wysokiej urwistej skarpy otwiera się wspaniały widok na rozległą dolinę Narwi i Biebrzy –miejsce szczególnie chętnie odwiedzane przez ornitologów i fotografików uwieczniających zachód słońca na tle wiosennych rozlewisk.
Cofnięte nieco, rozrzucone na boki wielkie ruiny schronu, stanowią ślad po stanowisku dowodzenia odcinkiem „Wizna” we wrześniu 1939. Wyobraźnia podsuwa obrazy epizodu walki, która przeszła do historii jako „Polskie Termopile”:
… Już drugi dzień trwa nierówny bój pod Wizną. Niemieckie lotnictwo i i artyleria zarzuca pozycje polskie gradem bomb i pocisków. Trwa przygotowanie do kolejnego ataku. W schronie nr 6 kapitan Raginis, dowódca odcinka, spoglądając przez otwór strzelniczy ocenia szanse obrony. Rozkaz, który otrzymał, brzmiał zwięźle: opóźnić natarcie niemieckie tak długo, jak długo to będzie możliwe. Orientuje się, że siły niemieckie są o wiele znaczniejsze, nie ma jednak dokładnego rozeznania. Nie wie, że naprzeciw jednego polskiego kapitana mającego pod swoimi rozkazami 720 żołnierzy, stoją dwaj niemieccy generałowie, dysponujący 43-tysięczną masą żołnierską, 300 czołgami i potężnym lotnictwem.
10 września o świcie rusza nowe frontalne natarcie. W pierwszym rzucie idzie Dziesiąta Pancerna Dywizja, a kiedy wykrwawiona zatrzymuje się, rusza drugi rzut – Dywizja Trzecia. Generał Guderian – rzucając do boju wszystko, łącznie z rezerwami, zdecydowany jest za wszelką cenę wykonać powierzone mu zadanie. Wizna nie pozwala go wypełnić. Góra Strękowa – mały punkcik na mapie, który stawia skuteczny opór. Do ostatniego naboju. W zaciętej walce, przeradzającej się niekiedy w walkę na białą broń, ponad połowa polskich żołnierzy i oficerów zostaje zabita i ranna. Niemcy powoli, krok za krokiem, zdobywają umocniony teren. Jako jeden z ostatnich pada schron nr 6. Stanowisko dowodzenia. Kapitan Raginis woli śmierć niż niewolę… (S. Kozicki; „Tam, gdzie woda najczystsza”; Krajowa Agencja Wydawnicza; Warszawa; 1980)
Dostępność:
(zobacz na mapie)
